Udział w grupowej psychoterapii poznawczo-behawioralnej (CBT) prowadzi do złagodzenia nasilenia objawów ADHD u dorosłych porównywalnego z treningiem neurofeedback. Obie metody wiązały się ze znacznym zmniejszeniem nasilenia objawów. Jednakże CBT cechuje większa skuteczność,  jak podaje dr Michael Schönenberg, stojący na czele grupy psychologów z Wydziału Psychologii Klinicznej i Psychoterapii Universystetu w Tübingen, Niemcy. W swoim badaniu naukowcy porównali efektywność trzech form terapii objawów ADHD u dorosłych: treningu neurofeedback, symulacji treningu neurofeedback oraz terapii grupowej CBT. Wyniki badania zostały opublikowane na łamach czasopisma The Lancet Psychiatry.

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) to zaburzenie psychiczne, którego pierwsze objawy pojawiają się przed 12 rokiem życia. Jest to najczęściej występujące zaburzenie w dzieciństwie, które u 60 % utrzymuje się w dorosłości na poziomie upośledzającym funkcjonowanie codzienne i zawodowe. Do tych najbardziej uciążliwych objawów u dorosłych należą wysoka impulsywność (m.in. lekkomyślne wydatki albo impulsywna zmiana pracy), słabe radzenie sobie ze stresem czy ciągłe lub częste poczucie wewnętrznego niepokoju. Istotne są także problemy z planowaniem i organizacją (m.in. bardzo słabe zarządzanie czasem, niska punktualność) oraz znaczna trudność w skupieniu się na jednym zadaniu przez dłuży czas, a co za tym idzie poczucie „przygniecenia” dużymi projektami, niekończenie rutynowych zadań oraz niedotrzymywanie terminów. 75% dorosłych z ADHD ma zaburzenie współistniejące, głównie problemy ze snem, zaburzenia lękowe, depresję, uzależnienia.

W nowym badaniu, prowadzonym pod przewodnictwem grupy badaczy z Tübingen z Niemczech,  porównano skuteczność treningu neurofeedback, symulacji treningu neufofeedback oraz treningu grupowego CBT. W symulacji treningu neurofeeback uczestnicy nie otrzymywali informacji zwrotnych na temat aktywności ich mózgów. Symulacja ta miała na celu zmierzenie nasilenia efektu placebo w treningu neurofeedback. CBT polegało, m.in.,  na nauczeniu uczestników strategii lepszego planowania, zarządzania czasem i rozwiązywania problemów.

W badaniu wzięło udział 118 uczestników, których w sposób losowy przydzielono do jednej z trzech grup. W pierwszej grupie, badani przez 15 tygodni wzięli udział w 30 sesjach treningu neurofeedback. W drugiej grupie badani otrzymali 15 sesji symulowanego treningu oraz 15 sesji treningu właściwego. Ostatnia grupa wzięła udział w 12 cotygodniowych sesjach grupowych psychoterapii CBT. Badacze dokonali szczegółowego pomiaru objawów (m.in. przy pomocy obiektywnych testów do skupienia uwagi oraz wzorca fal aktywności mózgowej). Objawy mierzono czterokrotnie, pierwszy raz przed rozpoczęciem terapii a ostatni 6 miesięcy po jej ukończeniu.

Uzyskane wyniki wskazują na brak różnic między treningiem neurofeedback a jego symulacją (tj. efektem placebo).  W obu przypadkach uzyskano dobrą skuteczność, tym niemniej nie udało się wykazać żadnego specyficznego wpływu treningu neurofeedback na obraz aktywności fal mózgowych. Stojący na cele projektu Michael Schönenberg powiedział, że psychoterapia CBT doprowadziła do takiego samego złagodzenia nasilenia objawów ADHD, jednakże „była to metoda znacznie mniej wymagająca. Między innymi, uczestnicy wzięli udział w mniejszej liczbie sesji. Ponadto, możliwa była praca grupowa a nie z każdym uczestnikiem osobno”. Naukowiec podsumował, że „Wynik naszego badania dowodzą, że podejście CBT jest bardzo skuteczną i wydajną formą leczenia objawów ADHD u dorosłych. Przed zarekomendowaniem innych form terapii, należy najpierw wykazać ich wyższą skuteczność wobec psychoterapii CBT.

Na podstawie: https://www.medicalnewstoday.com/releases/319130.php

Prezentowane badanie: Neurofeedback, sham neurofeedback, and cognitive-behavioural group therapy in adults with attention-deficit hyperactivity disorder: a triple-blind, randomised, controlled trial, Michael Schönenberg, Eva Wiedemann, Alexander Schneidt, Jonathan Scheeff, Alexander Logemann, Philipp M. Keune, Martin Hautzinger, The Lancet Psychiatry, doi: 10.1016/S2215-0366(17)30291-2, opublikowano online 9 Sierpień 2017.